А за мен невеста ще ридае честно, а за мен момчета ще дадат дълга, а за мен там други ще ги пеят песни, а, и може, пие тъй за мен врага. Не ми дават вече интересни книжки, на китара струна - ни една, не за мене горе, не за мене низко, не за мене слънце, не за мен луна. Не за мен на воля - без права съм ясно, - може от вратата до стена, не за мен наляво, не за мен надясно, може там парче небе, може там съня. Сън че, падат пранги, и как съм се върнал, как китара дали са на мен. Как ще ме посрещнат, кой ще ме прегърне и какви ли песни са за мен?
© Васил Станев. Превод, 1983, 2014