Σχίζω τένοντες, κόβω σαν σφαίρα,
Οι κυνηγοί είναι ανηλεείς.
Με παγίδευσαν! Τρόμου ημέρα!
Γύρω μου σημαιούλες απεχθείς.

Οι θηρευτές ξανά σπέρνουν την φρίκη,
Συνεχίζουν το σπορ δολερό,
Κάνουν τούμπες στο χιόνι οι λύκοι,
Γίνοντας σημάδι ζωηρό.

Εδώ κυνήγι των θεριών, εδώ κυνήγι!
Του γκρίζου άρπαγα, τρανού και κουταβιού!
Σκυλιά και άνθρωποι, τους πιάνει πάθος, ρίγη,
Αίμα στο χιόνι, πίδακες μολυβιού.

Τις ζωές μας ατίμως ρημάζουν,
Και σκοτώνοντας χασκογελούν,
Μ’ ερυθρά σημαιάκια μας φράζουν,
Και στα σίγουρα μας εκτελούν.

Το πανί ερυθρό για μας τοίχος,
Είναι παράδοση-δομή.
Εκμυζώντας την μάνα ησύχως
Πιθανώς να βυζάξαμε: «μη!»

Εδώ κυνήγι των θεριών, εδώ κυνήγι!
Του γκρίζου άρπαγα, τρανού και κουταβιού!
Σκυλιά και άνθρωποι, τους πιάνει πάθος, ρίγη,
Αίμα στο χιόνι, πίδακες μολυβιού.

Το ατού και το ρίσκο γουστάρω.
Μα γιατί αρχηγέ, μα γιατί;!
Σαν τρελοί ορμάμε προς τον σμπάρο,
Και δεν τολμάμε πάνω απ’ το «μη!»

Τίποτε δεν αλλάζει τον λύκο,
Κι ο χρόνος μου τρέχει γοργά,
Κυνηγός στον οποίον ανήκω
Το τουφέκι σηκώνει αργά.

Εδώ κυνήγι των θεριών, εδώ κυνήγι!
Του γκρίζου άρπαγα, τρανού και κουταβιού!
Σκυλιά και άνθρωποι, τους πιάνει πάθος, ρίγη,
Αίμα στο χιόνι, πίδακες μολυβιού.

Κάτω η πειθαρχεία στο δόγμα!
Δια αιμάτινα πανιά πηδώ!
Πάλη πίσω αφήνω το φράγμα
Και σοκάρω τη φάρα εγώ.

Σχίζω τένοντες, κόβω σαν σφαίρα
Όμως σήμερα, δίχως σφαγή.
Με παγίδευσαν! Τρόμου ημέρα!
Μα την έπαθαν οι κυνηγοί.

Εδώ κυνήγι των θεριών, εδώ κυνήγι!
Του γκρίζου άρπαγα, τρανού και κουταβιού!
Σκυλιά και άνθρωποι, τους πιάνει πάθος, ρίγη,
Αίμα στο χιόνι, πίδακες μολυβιού.