Γιά τήν μοιραία αριθμολογία
Τού άληθινοΰ ποιητή τραγικά ή ζωή τελειώνει. Λίγο κρατά μά Ολόγιομη σάν φεγγαροβολιά, Στό 26 αντίκρυ στάθηκε ό ένας στό μπιστόλι, Στό Άνγκλετέρ πέρασ' ό άλλος στό λαιμό θηλιά. Στά 33 του ό Χριστός είπε ώς Μέγας Ποιητής: Φονιάς μά γίνεις γιατί νά ξέρεις θά σέ βρώ. Καρφιά τού μπήξανε στά χέρια από νωρίς. Μην κάνει θαύματα καί ξεσηκιονει τό φτωχό. Στό ζοφερό 37, γίνεται ή μέθη μου αγωνία, Σάν νά κατάπια κρύα θανάτου άνασεμιά. Έδώ σκοτώθηκε ό Πούσκιν στη μονομαχία, Ο Μαγιακόφσκι άκούμπησε την κάννη στην καρδιά. Στάση στόν αριθμό 37. Άγγελμα τού Θεού φριχτό: Διαλέξτε! “Η δαιμόνου η άγιου την παντιέρα! Στό φράχτη του σταμάτησαν ό Μπάιρον κι ό Ρεμπώ Ένώ οί σύγχρονοι ξεγλίστρησαν πιό πέρα. Ή άμαχη μου δέν έγινε η πήρε αναβολή. Και στά 33 μέ σταύρωσαν στη μαρκίζα, Καί στά 37, όχι αιμα, άλλα μιά γκρίζα άχλή Τύλιξε τούς κροτάφους μου στη ρίζα. Νά βάλω τέλος; Δε φτάνει τό κουράγιο ως εκεί. Μίι βιάζεστε αιμοδιψείς καί ύστερικοί! Πάνω στοΰ μαχαιριού την κόψη άκροβατοϋν οί ποιητές Κι ως νά ματώσουν πετσοκόβουν τΙς ξυπόλητες ψυχές. Αυτός ό κόμπος στην ανάσα μου βαρίδι, «Κακός μπελάς ό ποιητής!», βγαίνει χρησμός. Μά είναι χαρά μου οί ουλές άπ' τό λεπίδι. Καί τό σφαχτάρι μου ανθώνας κρεμαστός. ’Άχ, σάς λυπάμαι όμηροι μοιραίων αριθμών! Σάν όδαλίσκες καρτεράτε στά χαρέμια: Πότε τού άπόβλητου θά ρθεί ή ώρα τών παθών. Πώς τ’ άλογό του θά ριχτεί στά γκρέμια. Στ' άλήθεια ό μακρύς λαιμός γιά τίι θηλιά είναι λεία, Ένώ τό στήθος του στά βέλη είναι σημάδι, Νεκρούς δέν κάνει αθάνατους καμιά ημερομηνία, "Έτσι ακόμα όσους ζοΰν μή σπρώχνετε στόν "Αδη.
© Δημήτρης Νικηφόρου. Μετάφραση, 2014