To śmieszne, żeby człowiek bólu strzegł, Po pewnym czasie czym innym żyje. - A mój smutek jest jak wieczny śnieg: Nie mija, nie mija. I chociaż bym przerwał chętnie Łączącą nas nić. Tęsknota ta i smutek chyba we mnie Wiecznie będą żyć.
© Marlena Zimna. Tłumaczenie, 1995