Umiałeś w śniegu stawiać kroki
Siadłeś mijając rozpadliny
A góry wdychały obłoki
I wydychały burze i lawiny

I nie spuszczały z ciebie wzroku
Bo już nie jedno tu widziały
A bardzo chciały dać ci spokój
I wyciem wiatru ostrzegały

One wiedziały gdzie jest wróg
Wystarczył ruch nieprzewidziany
I runął z góry grzmot i huk
I śnieg oderwał się od ściany

A krzyk twój krótki jeszcze trwał
Gdy tu już była tylko cisza
Echem odbijał się od skał
Bo góry chciały by ktoś słyszał

A gdy na oddech brakło siły
To one się nie poddawały
Każdym kamieniem cię chroniły
I własnym grzbietem osłaniały

Nie pojmie kto nie dotknął gór
I nie wytyczał własnych dróg
Czym dla człowieka dywan z chmur
A nad człowiekiem tylko Bóg

A jeśli śmierć to właśnie tu
Gdzie niebo takie bliskie
I grobem stał się śnieg i lód
A góry wielkim obeliskiem