Te varr’i përbashkët s’ka kryqe mbi vete,
Vejushat nuk venë të qajnë.
Dikush hera-herës vendos një buqetë
Dhe flakën të ndezur e mbajnë.

Dikur digiej toka në zjarr e në flakë...
Tani ka vec pllaka graniti.
Këtu s’e përshquan dot fatin vetjak,
Tërë fatet në një janë skalitur.

Te flak’ e amshuar shoh tankun q’u ndez,
Kasollet zhuritur prej zjarrit,
Smolcnskun q’u ndez, Rajhshtagun q’u ndez
Dhe zemrën e zjarrtë të ushtarit.

Te varr’ i përbashkët s’gjen gra duke qarë,
Kush vjen këtu mbahet si trim.
Ne kryqe nuk vumë përmbi këto varre,
A thua kjo sjell lehcësim?