Acımı sırtlanmış taşıyordum İlkbahar buzu üstünde, - Buz kırıldı - ruhum koptu, Taş olup suya gömüldü, - Acım ise, ağır da olsa, Keskin kenarlara tutunabildi. Ve o acı, o günden beri Beni arar durur bu alemde, - Söylentiler dolaşır - beraberinde İftiralar, karalamalar. Öldüğümü Kurumuş aksöğüt bilirdi Ve hatta - bıldırcınlarla ağıt söylerdi. O ikisinden biri söylediler ona, Benim efendime, - Boşboğazlık ettiler, beni ele verdiler, - İhtiras içinde kendinden geçip, Peşime düştü, Beraberinde acım ve söylentiler. Bana yetişti, beni buldu - Sarıldı, ellerine aldı, - Yanındaki eyerde acım kıs kıs gülüyordu. Ama o yanımda kalamadı - Topu topu bir kısa gün, - Acım ise artık ilelebet benimle.
© Hüseyin Avni Dağlı. Çeviri, 2017