Калі вада Сусветнага патопу
Вярнулася зноў у межы берагоў,
З пены які сыходзіць струменя
На бераг ціха абралася Каханне -
І растварылася ў паветры да тэрміна,
А тэрміна было - сорак сороков...

І дзівакі - яшчэ такія ёсць -
Удыхаюць поўнымі грудзьмі гэту сумесь,
І ні ўзнагарод не чакаюць, ні пакаранні, -
І, думаючы, што дыхаюць проста так,
Яны раптам трапляюць у такт
Такога ж - няроўнага - дыханья.

Я палі закаханым засцялю -
Хай спяваюць у сне і наяве!..
Я дыхаю, і значыць - я кахаю!
Я кахаю, і значыць - я жыву!

І шмат будзе падарожжаў і тулянняў:
Краіна Каханні - вялікая краіна!
І з рыцараў сваіх - для выпрабаванняў -
Усё стражэй стане пытаць яна:
Запатрабуе расстанняў і адлегласцяў,
Пазбавіць супакою, адпачынку і сну...

Але назад вар’ятаў не павярнуць -
Яны ўжо згодны заплаціць:
Любай коштам - і жыццём бы рызыкнулі, -
Каб не даць парваць, каб захаваць
Чароўную нябачную нітку,
Якую між імі працягнулі.

Я палі закаханым засцялю -
Хай спяваюць у сне і наяве!..
Я дыхаю, і значыць - я кахаю!
Я кахаю, і значыць - я жыву!

Але шматлікіх якія захлынуліся каханнем
Не дакрычышся - колькі не кліч, -
Ім рахунак вядуць гаворка і пустаслоўе,
Але гэты рахунак замяшаны на крыві.
А мы паставім свечкі ў падгалоўе
Загінулых ад нябачанага кахання...

І душам іх дадзена блукаць у кветках,
Іх галасам дадзена злівацца ў такт,
І вечнасцю дыхаць у адно дыханье,
І сустрэцца - з уздыхам на вуснах -
На далікатных пераправах і мастах,
На вузкіх скрыжаваннях мiрозданья.

Свежы вецер абраных п’яніў,
З ног збіваў, з мёртвых уваскрашаў, -
Таму што калі не кахаў -
Значыць, і не жыў, і не дыхаў!