Напалі ты мне лазьню па-беламу -
Я ад белага сьвету адвык.
Я ўчадзею і мне учадзеламу
Пара сьпёкай разьвяжа язык.

Напалі мне лазенку, спадарачка,
Разагрэю сябе, распалю,
І на цапках, пад добрай прапарачкай,
Я сумненьні ў сабе загублю.

Разамлею я да непублічнасьці,
Коўш халоднай і ўсё ў небыцьцёх.
І наколка часоў “культу лічносьті”
Засінее лявей на грудзёх.

Напалі ты мне лазьню па-беламу -
Я ад белага сьвету адвык.
Я ўчадзею і мне учадзеламу
Пара сьпёкай разьвяжа язык.

Колькі веры і лесу павалена,
Колькі зьведана гора і трас,
А лявей на грудзёх - профіль Сталіна,
А правей там Марынка анфас.

Гэх, за веру я беззапаветную.
Колькі год спачываў у раёх!
Прамяняў на жыцьцё беспрасьветнае
Я бязглуздае глупства свааё.

Напалі ты мне лазьню па-беламу -
Я ад белага сьвету адвык.
Я ўчадзею і мне учадзеламу
Пара сьпёкай разьвяжа язык.

Не забуду як ранкам пры поўніку
Брату крыкнуць пасьпеў: “Падсабі!”
І мяне два прыгожых ахоўнікі
Пацягнулі з Сыбіру ў Сыбір.

А затым ці ў багне ці ля копані
Наглытаўшыся сьлёз і сырцу
Каля сэрца мы профілі шлёпалі
Каб ён выбухі сэрцаў пачуў

Напалі ты мне лазьню па-беламу -
Я ад белага сьвету адвык.
Я ўчадзею і мне учадзеламу
Пара сьпёкай разьвяжа язык.

Вох трасе ад аповяду спраўнага,
Пара ў думкі плыве як дурман.
І з туману халоднага даўнага
Я нырцую ў гарачы туман.

Грукатнулі мне думкі пад цемечкам
Як дарэмна таўро я насіў
І лупцую бярозавым венічкам
Я па спадчыне змрочных часін

Напалі ты мне лазьню па-беламу -
Каб да белага сьвету прывык.
Я ўчадзею і мне учадзеламу
Пара сьпёкай разьвяжа язык.