Մեր միջև չենք կիսել, չենք գnւրգnւրել մենք քեզ, Ւսկ որ սիրել ենք, էդ արդեն անցյալ է հին: Իմ հոգում եմ պահում. Վալյա՛, պատկերդ ես. Ւսկ Լյոշան նկարել, դաջել է ձախ կրծքին: Ու երբ կայարանում բաժանվումում էինք մենք. Երդում տվի հիշել ես քեզ հար-հավիտյան: Ինքս ինձ ասի. «Նրան չե՜մ մոռանա երբեք»: «Ես՝ առավե'լ ևս», - վրա բերեց Լյոշան: Դե էսքանից հետո դու որոշիր՝ մեցնից Ո՞ւմ համար է դժվար, ո՞վ է մեղք ու տանջված, Նա քո պրոֆիլն ունի րնդամենր դրսի՛ց, Այնինչ՝ դու, սիրո՜ւնս, հոqուս մեջ ես դաջված: Ու երբ անտանելի qqված եմ էս կյանքից, - Չնեղանաս հանկարծ էս խոսքերից դու իմ, - Խնդրում եմ, որ Լյոշան շապիկը արձակի, Ու ժամերով նայո՜ւմ, նայո՜ւմ քո պատկերին: Բայց էս վերջերս մեկն իմ ախպեր տղերքից Ցույց տվեց հունարն իր, ինձ փորձանքից փրկեց. Սի լա՜վ արտագրեց քեq Լյոշայի կրծքից, Ու քո դեմքը նաև իմ կրծքին հայտնվեց: Գիտեմ՝ ընկերոջր սևացնելը լավ չէ, Բայց ինձ ես դու հաստատ ավելի մոտ հիմի. Որովհետև դաջվածքն իմ ավելի լավն է, Չքնա՜ղ է ավելի, քան թե նրա կրծքին:
© Լեոն Բլբուլյան. Կազմեց. Թարգմանություն, 1997