Բանաստեղծ ընկերներիս
Ով ողբերգական վերջ գցսսփ նա է պոետ իսկական. Իսկ թե սահմանված փարիքում- պարգ Է՝ առավե՚լ ևս։ Քսանվեցի մեկմեկը մահ գտավ զենքի հանդիման, Մյուսը՝ «Անգլեփեր» հյուրանոցի իր համա|ւամ կախվեց։ Երեսnւնևրևք Հիսուuը ապրեց։ Պոեփ էր և նա՛. «Սի՜ սպանանելլ-ասամ էր, - մևկ է, ինձնից չևս փախչի»: Գամեցին սակայն ձեոքերր նրա, որ հանզիuփ մնա. Որ էլ չqրի կյանքnւմ երբև1, nր քի՛չ նփածի։ Ես երեսունյոթ թվից սարւաում, սարսում եմ մեկեն. Ահա հիմա Լլ ՝ ասես ցուրփ փչեւյ qերեqմանային. Պnւշկինն այս թվի ներքո qnւշակևց ՚ մենամսարփը իր. Իսկ Ս՜այակոփյկին ացւրճանակր արձւսկեց կրծքին։ Երեսունյոթի վրա չշտապենք, նենգում է Տերը. Հարցը դրել Է նա մի անգամից ու կտրուկ՝ կամ... կամ... Այս սահմանին և Ռեմրոն Լ լւնկել, նաև՝ Բայրոնր, Իսկ մեր օրերում ինչ-որ անվարձանք ու հևշցւ ւյուրս պրծան։ Մենամարտերը հետաձգվեցին կամ չկայացան։ Երեսուներեք տարում խաչվեցին, բայց ոե մի թեթև։ Երեսունյոթում թարմ են շատերը ու առույգ, միայն Քունքերի վրա հագիվ նշմարվոո եղյամ Է որել: «Սարսափելի՝ է ինքնասպան լինեի... Տկա՛ր են հոգով...» Համբերե՛ք, սակայն դուք աղմկարար խե|սանե՚ր անգեփ. Բանաստեղծները քայլում են սուրսայր շեղբի վրայով ՈՒ կտրատում են, արյունում իրենց հոգիները մերկ։ Թե քիչ երկար է բառն ու անսովոր, կճիռը մեկն Լ՝ Սեղմև| պոետին, կրճատեի և շոպւ դանակն է գործում... Բայց երջանիկ է նա՝ արյունաքամ ցցին հայտնվել Նրա համար, որ վտանգավոր են իրեն համարում... Հավափացյալներ ինչ որ թվերի, ես խղճա մ եմ ձեգ. Տառապում իգուր, լլկվում եք. ինչպես հարճեր հարեմի։ Կյանքի ժամկետը երկարաձգվել, վախվել է կարծես. Հեւրաձգվե՚լ I գուց I. և վերջր բանաստեղծների։ Ձիգ պարանոցը, այո՛, լավ խայծ է կախաղանների, Կարձքը՝ նետերի շացւ հարմար թիրախ։ Բայց մի՛ շտապեք. Մեր նախորդները անմահացան ո՛չ ըստ այղ թվերի. Այնպես որ, էլ գար դուք ապրողներին մի՛ շփապեցրեք։
© Լեոն Բլբուլյան. Կազմեց. Թարգմանություն, 1997