Եթե ընկերդ դարձել է հանկարծ
Ոչ այն է ընկեր, ոչ այն` թշնամի,
Թե միանգամից դու չես հասկանում
Լավն է, թե` վատը,

Մի թող դու նրան մենակ-անընկեր:
Ռիսկ արա, վերցրու և լեռները տար:
Եվ մագլցելիս, Թող որ նա լինի պարանից կապած`
Քո իսկ պարանից: Ով է նա, այնժամ դու կհասկանաս:

Եվ եթե տեսնես գագաթին լեռան,
«Ախ» չի քաշում նա իր վեհությունից ու հիացմունքից,
Թե հանկարծ թթվեց, դեպ վար ցանկացավ,
Մի քայլ ետ գնաց դեպի սառցադաշտ, Ընկճվեց հանկարծ,

Նշանակում է ընկեր չէ կողքիդ, օտար է, օտար:
Դու մի կշտամբիր ու մի հայհոյիր, քշիր թող գնա:
Վերև գնալիս նրանց չեն վերցնում
Եվ նրանց մասին երգեր չեն երգում:

Իսկ եթե նա չի նվում, վնգվնգում,
Եթե մռայլվում, բայց խոժոռ դեմքով դեռ գնում է նա,
Իսկ երբ դու ընկար, տնքաց, բայց ժայռին դեռ կպած մնաց,
Եվ եթե գնաց նա քեզ հետ, ինչպես մարտի են գնում,

Գագաթ բարձրացավ ժայռի, հմայված -
Հարբած-վեհացած վեհի հիացքից,
Դու ապավինիր, վստահիր նրան, ինչպես քեզ ու մի&`,
Ու մի բաժանվիր երբեք նրանից: