За средбата наша - што има да се каже -
ја очекував како стихијата што се чека:
ние заживеавме веднаш ко жена и маже,
без страв од лош крај, на постела мека.

Кругот твои пријатели јас на три го сечев,
те облеков и обув, кал веќе да не те прска,
но зад тебе долгиот опаш пак ти се влече,
опашот на твоите кратки врска-до-врска.

Потоа, се сеќавам, твоите другари ги биев,
со нив ептен непријатно времето го минев,
иако, веројатно, меѓу нив можеби се крие
и некој што напати и некоја умна ќе скине.

Било што да посакаше, јас в миг го давав,
во секој миг брачна ноќ ми беше опсесија,
за тебе под воз скокнав кога изгубив глава
но за среќа, се спасив по некаква чудесија.

И да беше ме чекала како што доликува,
онојпат кога ме пратија на «службен пат»,
небосводот за тебе би го фалсификувал,
и згора на тоа, две ѕвезди од Кремљ злат.

И се колнам, да пукнам, да не видам ќар,
не пиј и не лажи, простувам без да жалам,
Бољшој театар ќе ти го принесам на дар,
и згора на тоа, и Малечката спортска сала.

Но засега, јас за средба не сум спремен,
се плашам и од ноќите во кои те имав,
како Јапонците, стравувам од она време
кое ќе ми ја повтори мојата Хирошима.