Ко камбански ѕвон тежок чекор екна в ноќта бурна,
значи, и ние молкома да заминеме дојде време.
По патеки незнајни секој од коњите неуморно јурна,
кон крајот неизвесен што за јавачите е спремен.

Нашето време е инакво зло, но среќата ја љубиме,
во потрага по бегалката, ние летаме безобразно:
втренчени во тој галоп другарите си ги губиме,
не гледаме дека нивното место до нас е празно.

И уште долго огнови ќе се чинат пожарна чигра,
зловестно ќе се чини крцањето на секоја чизма,
на децата пак војната ќе им биде омилена игра,
луѓето поделени на наши и оние кои нѐ пизмат.

А кога ќе одгрми, догори и доплаче воената пена,
коњите ќе се смират и молкнат јуришните труби,
и кога девојките шинелите со сукњи ќе ги сменат -
во заборавот и опростот тоа време да не се губи.